Deze blog verscheen eerder op de website van de VVAA.

Het is mijn eerste week als dokter op de Intensive Care. Samen met een collega sta ik naast het bed van een alleenstaande hoogbejaarde heer die het zichtbaar moeilijk heeft. Een neurologische aandoening maakt dat hij zo verzwakt is dat ademen steeds moeilijker wordt, zijn ogen meer en meer dichtvallen en zijn armen steeds zwaarder worden. Ondanks zijn lichamelijke klachten en kortademigheid is hij ontzettend vriendelijk en dankbaar. Hij spreekt korte zinnetjes vanwege de ademnood en vertelt over een recente reis samen met zijn zus naar een broer in Amerika. Over de 8 broers en zussen waarvan er nu nog 4 over zijn, oorspronkelijk een groot boerengezin. Ook spreken we over wat wij als dokters van de intensive care kunnen bieden en of hij dat wel echt wil. Een buisje in de keel, dat wil hij wel als het van korte duur is, hartmassage, nee dat niet. 

Omdat we bang zijn dat hij binnen enkele uren zo zwak wordt dat zelfstandig ademen echt niet meer gaat, nemen we hem mee naar onze intensive care. Daar wordt hij opgevangen door onze collega’s. 

Op een gegeven moment zien we dat het zelfstandig ademen niet meer gaat. Zijn zus, ook hoogbejaard, is inmiddels gearriveerd en zit naast zijn bed. Ze streelt over zijn haren, zijn rimpelige armen, zijn knokige handen. Ze zeggen, voor zover het gaat, lieve dingen tegen elkaar, halen herinneringen op aan de gezamenlijke reis naar Amerika zo kortgeleden. Ineens stel ik me voor dat zij elkaar nog zien zoals ze vroeger waren, broer en zus, samen als kinderen op de boerderij, samen kattenkwaad uithalen. Dan is het moment daar gekomen dat ze echt, hopelijk tijdelijk, afscheid moeten nemen. Ze slikt, geeft hem een laatste kus op zijn voorhoofd en loopt weg. Het beeld van deze twee mensen die zichtbaar zoveel van elkaar houden en zoveel meegemaakt hebben samen raakt me. Ik voel een traan opkomen, maar kijk snel weg om niet overmand te raken door mijn emoties. We moeten immers over tot de orde van de dag: we brengen hem snel in slaap en plaatsen de beademingsbuis.